Six.

O cholera, co ja narobiłam. Aaron się żeni, a ja się z nim całuję. Ramsey jest najważniejszą osobą w moim życiu. Zawsze był przy mnie, zawsze mnie wspierał, pomagał, po prostu był. Nie wiem, co się ze mną dzieje, nie mogę przestać o nim myśleć. Od piątku leżę w łóżku i patrzę się tępo w ścianę. Czy ja go kocham? O mamo.. 

Aaron cały czas dzwoni, pisze, próbuje się ze mną skontaktować, lecz ani razu nie podniosłam słuchawki. Dzisiaj miałam iść z piłkarzami wybrać garnitur dla Walijczyka. Zastanawiałam się czy iść czy nie iść. Nagle dostałam smsa 'Salon Classy na Angel Street. Przyjdź, proszę'. Chwilę się namyśliłam, lecz postanowiłam iść. Wybiorę mu najlepszy garnitur, z najlepszym krojem i kolorem. Będzie wyglądał pierwszorzędnie, w końcu to jego ślub. W domyśle pierwszy i ostatni. Wyjdzie za Colleen i będzie szczęśliwy, ja nie będę zabierać mu tego szczęścia. Nie mogę. 

Weszłam do dużego salonu sukien ślubnych i garniturów, sprzedawczyni pokazała mi boks, w którym byli już chłopacy. 

- Hej. - powiedziałam i przywitałam się z Theo i Olivierem. - Gdzie przyszły pan młody? 

- Przebiera się. Wybraliśmy mu kilka i teraz przymierza. Padniesz jak zobaczysz. - powiedział ze śmiechem Theo. 

- Na pewno. - odpowiedziałam prawie bezdźwięcznie. Usiadłam na jednym z ciemnofioletowych foteli i czekałam aż pokaże nam się Aaron. Po chwili kotarka się rozsunęła i w popielatym fraku wyszedł Walijczyk. 

- Nie! - krzyknęliśmy równocześnie i zdezorientowany Aaron wrócił do przymierzalni. To nie był dobry wybór, na pewno nie. 

- Olivier mam do ciebie prośbę. – zaczęłam, a zaciekawiony Francuz spojrzał na mnie. - Zostań świadkiem Aarona, on nie może zostać bez niego. Nie w takim dniu, a ty jesteś jego przyjacielem i zrób to dla niego. Proszę. 

- Nadine, ale wy przecież..

- Aaron się żeni, musimy go wspierać.

- Okej, niech będzie. Ale ja nadal nic nie rozumiem. 

- Nie musisz rozumieć, po prostu go wspieraj. 

- I jak? - usłyszeliśmy pytanie i spojrzeliśmy w jego stronę Walijczyka. Wyglądał źle, ja nawet nie wiem, jaki to był kolor. Gołąbkowy? Masakra. 

- Nie. - pokiwałam głową a niezadowolony piłkarza wrócił się przebierać. Po chwili słychać było jego krzyk. 

- Jesteście pewni, że ten trzeci też mam przymierzać?

- Tak! - odpowiedzieli równo i przybili sobie piątkę. Spojrzałam na nich pytająco, a ci wzruszyli teatralnie ramionami. Spodziewałam się wszystkiego, ale nie tego. Oli z Theo mieli niezły ubaw a ja nie wiedziałam czy się śmiać czy płakać. Pomarańczowy garnitur na ślub, serio?! Jak dobrze, że ja tam byłam. Pewnie gdyby mnie nie było to ubraliby go jak klauna na własny ślub. 

- Matko Boska, czy ty się w ogóle w lustrze widziałeś? - zapytałam zrezygnowana. Wstałam z miejsca i podeszłam do wieszaków z innymi kompletami. Po chwili wybrałam jeden. Cały czarny, z białą koszulą i muszką. - Spróbuj ten. - powiedziałam i wręczyłam go Ramseyowi. Po około dziesięciu minutach wyszedł z przymierzalni i wreszcie wyglądał jak człowiek. Podeszłam do niego, poprawiłam marynarkę w ramionach i spojrzałam na jego zarośniętą twarz. 

- Będziesz najprzystojniejszym panem młodym. - delikatnie się uśmiechnęłam i poprawiłam mu muszkę. - Olivier zgodził się zostać świadkiem. Wszystko będzie idealnie. 

- Nadine.. 

- Och jak idealnie pan wygląda! Dla pani wybierzemy zaraz jakąś piękna suknie i będziecie państwo wyglądać jak z obrazka. - zawołała sprzedawczyni. 

- Ja nie jestem panną młodą, więc dziękuję, ale sukni nie potrzebuję. Na pewno nie teraz. 

- A to proszę mi wybaczyć, tak pięknie państwo razem wyglądacie. 

- Wezmę ten garnitur. - powiedział Walijczyk i objął mnie ramieniem. - Dziękuję za pomoc. 

- Nie ma, za co, jeżeli będzie to twój jedyny ślub musisz wyglądać najlepiej. 

Powtarzałam, że się cieszę z powodu tego ślubu, że chcę żeby był szczęśliwy, ale tak naprawdę od środka mnie rozdzierało.  Bałam się, że źle robi, że będzie tego żałował. Ja chcę żeby był szczęśliwy, tylko tyle. Bez względu czy z Colleen czy ze mną czy z kimkolwiek innym.   

 ***

Wybrałem garnitur, powysyłałem zaproszenia na ślub. Ten wielki dzień zbliżał się coraz większymi krokami. Próbowałem zapomnieć o tym pocałunku, zapomnieć o tym, co poczułem. Nadine zachowywała się jakby nic się nie stało. Nie wiem czy naprawdę tak sądzi czy po prostu to ukrywa. Ja się żenię, podjąłem taką decyzję. Kocham Colleen i chcę zostać jej mężem. Czasami zastanawiam się czy przypadkiem się nie okłamuje, ale mam nadzieję, że nie. 

Nadine od kilku dni nie czuła się dobrze, chyba się przeziębiła i siedziała w domu bez jakichkolwiek zakupów. Po skończonym treningu pojechałem do supermarketu i zrobiłem jakieś podstawowe zakupy. Wędliny, pieczywo, warzywa i owoce. Wjechałem jeszcze do restauracji i kupiłem obiad dla Nadine. Późnym wieczorem podjechałem pod dom Angielki. Zapukałem kilka razy i po chwili drzwi się otworzyły. 

- Mam zakupy i kolacje. Głodna?

- Nie, w ogóle nie jestem. Masakrycznie się czuję. - powiedziała i przetarła nos chusteczką. 

- Może zadzwonić po lekarza? 

- Nie, przejdzie mi. Do twojego ślubu na pewno.

- Nad chciałbym o tym porozmawiać.

- Nie mamy, o czym. To twoje życie. Zrobisz, co zechcesz. Jak lubisz popełniać błędy to bardzo proszę. - syknęła. 

- O co Ci chodzi? Odkąd się dowiedziałaś, od ponad miesiąca cały czas powtarzasz mi, że źle robię żeniąc się z Col.

- Nie chcę żebyś tego żałował. Nie znacie się. Co o niej wiesz? Aaron nie popełniaj tego błędu. Może się okaże, że jest zupełnie inną dziewczyną niż mówi.

- Proszę Cię. Czego mam się bać? Że okaże się agentką MI6 czy rosyjskim szpiegiem? Nie wygłupiaj się.

- Nie chcę żebyś cierpiał tak jak ja. – powiedziała ciszej, a w jej oczach dostrzegłem łzy.

- Jak ty?

- Rozwodzę się. – powiedziała jeszcze ciszej.

- Co powiedziałaś? – ledwo wydusiłem z siebie to pytanie.

- To, co słyszałeś.

- Od miesiąca nadajesz mi, że mam się nie żenić, bo jej nie znam, a sama w rok zdążyłaś wyjść za mąż i się rozwiedź. To jest jakaś paranoja. – nie wierzyłem w to, co słyszałem. Nadine mężatką? Jak, kiedy, z kim?

- Przeżyłam piekło. – powiedziała przez łzy, chciałem coś powiedzieć, ale nie potrafiłem wydusić z siebie słowa. – Johna poznałam trzy miesiące po przyjeździe do Nowego Jorku, był przystojny, czarujący, bogaty. Zakochałam się w nim jak głupia. Robił mi prezenty, zabierał w podróże po całych Stanach. Zamieszkałam w nim w pięknym apartamentcie na Manhattanie z widokiem na Central Park. Było cudownie, miałam wrażenie, że jestem w jakiejś bajce. Oświadczył mi się po trzech miesiącach znajomości, ślub wzięliśmy dwa tygodnie później w urzędzie. Z każdym tygodniem bajka się sypała. Pewnego dnia wrócił zdenerwowany ze spotkania z klientami, był trochę napity, akurat skończyłam z Tobą rozmawiać. Wściekł się i mnie uderzył. – mówiła cała się trzęsąc, z każdym następnym jej słowem nogi coraz bardziej się pode mną uginały. – Później przepraszał, powtarzał, że to się nigdy więcej nie powtórzy. Uwierzyłam mu. Ale uderzył mnie drugi raz, trzeci. Za każdym razem, gdy z Tobą rozmawiałam. Dlatego przestałam się odzywać. Bałam się.. W końcu pobił mnie tak, że jak upadłam nie mogłam już wstać. Chwycił pustą butelkę od whiskey rozbił ją i dźgnął mnie. Wyszedł i zostawił mnie samą. Doczołgałam się po telefon i przyjechała policja, pogotowie. Zabrali mnie do szpitala, opatrzyli, zrobili obdukcje, złożyłam zeznania. Następnego dnia go zatrzymali, siedzi do dzisiaj, czeka na proces. Między czasie zdążyłam złożyć papiery rozwodowe i wrócić tutaj, do Londynu. – cały czas się trzęsła, łzy spływały jej po policzkach. Usiadłem obok niej i mocno przytuliłem.

- Nie płacz, jesteś już bezpieczna. Jego już nie ma. – powiedziałem szeptem i ująłem jej twarz w dłonie. Kciukami ścierałem kolejne łzy, jej malinowe usta drżały. Spojrzałem w jej piękne, ale smutne oczy i wiedziałem, że jeżeli teraz tego nie zrobię będę żałował tego do końca życia. Zbliżyłem swoją twarz do jej i pocałowałem. Delikatnie i powoli muskałem jej usta. Po chwili odwzajemniła pocałunek. Z każdą sekundą stawał się on coraz bardziej namiętny. Popchnąłem ja delikatnie do tyłu i Angielka oparła się o kolorowe poduszki. Ułożyłem rękę obok jej głowy i wyszeptałem

- Nie pozwolę Cię już skrzywdzić, nikomu.

Pocałowałem jej usta, nosek, czoło, włożyłem rękę pod różowy materiał bluzki i szybko ją z niej ściągnąłem. Zacząłem ją całować po całym ciele, gdy dostrzegłem średniej wielkości bliznę na podbrzuszu zamarłem.

- Czy to..? – Nadine delikatnie potrząsnęła głową. Co za sukinsyn! Jakbym tylko go dorwał to nie przeżyłby tego spotkania. Jak można tak skrzywdzić moją Nad, że ja się niczego nie domyśliłem. Mogłem tam lecieć, sprawdzić, dlaczego się nie odzywa. Jaki ze mnie idiota!

Nachyliłem się i pocałowałem zranione miejsce. Nad uniosła ręce i chwyciła za moją czarną koszulkę i szybką ją ze mnie ściągnęła. Naparłem na nią cały ciałem i ponownie pocałowałem w usta. Angielka wplotła swoje dłonie w moje włosy i oplotła nogami moje biodra. Podniosłem się, cały czas ją całując udałem się do sypialni i rzuciłem ją na łóżko. Równocześnie pozbyliśmy się z siebie jeansów. Położyłem się obok i przyciągnąłem do siebie. Chwyciłem za haftkę od koronkowego biustonosza i jednym szybkim ruchem odpiąłem go. Chciałem mieć ją tylko dla siebie. Pragnąłem jej w tym momencie jak jeszcze nikogo innego. Każdy skrawek jej ciała, błysk w oku był wyjątkowy. Marzyłem żeby była tylko moja.. Nie liczyło się nic, tylko ona. To, że za dwa miesiące miałem się żenić kompletnie mnie nie obchodziło.

***

Obudziłam się rano w wyśmienitym humorze. Powiedziałam mu wreszcie prawdę, tak bardzo wcześniej chciałam to zrobić, ale bałam się jak zareaguje. A tym czasem wylądowaliśmy razem w łóżku. Czy jestem z siebie dumna? Nie wiem, nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Chciałam jego bliskości, żeby był blisko. Miał się żenić, a to nie ułatwiało sytuacji. Ani przez minutę nie żałowałam tej nocy. Wpatrywałam się w jego lekko zarośnięte policzki i nie mogłam wyjść z podziwu, że to wszystko się wydarzyło.

- Obudziłabyś mnie a nie wpatrujesz się we mnie od piętnastu minut. – powiedział nie otwierając oczu.

- Skąd wiesz? – zapytałam.

- Czuje. – odpowiedział spokojnie i otworzył oczy. – Dzień dobry księżniczko. – wstał na łokciach i mnie pocałował, czułam jak moje policzki przybierają kolor purpury. – Lubię jak się rumienisz. – pocałował mnie w czoło i sprawił, że po chwili siedziałam na nim okrakiem.

- Nie masz dzisiaj treningu?

- Nie, jestem cały Twój.

- A Col?

- W Australii. Wyleciała w nocy, mają jakąś ważną konferencję.

- Ty się żenisz, my nie powinniśmy. – powiedziałam i się do niego przytuliłam.

- Cii – położył mi palec na ustach. – Masz rację, to byłby błąd. Ogromny błąd.

- Ale..

- Ale ty dzisiaj marudzisz. – dodał ze śmiechem i zaczął mnie łaskotać.

- Aaron nie proszę. – ledwo mówiłam przez śmiech. Nagle zabawę przerwał nam dzwonek do drzwi. Piłkarz spojrzał na mnie pytająco, podniosłam się z łóżka, założyłam na siebie szlafrok i poszłam otworzyć. W progu stało dwóch mężczyzn w różnym wieku, jeden był straszy od drugiego i byli swoim kompletnym przeciwieństwem. Jeden brunet, drugi blondyn.

- Dzień dobry, pani Nadine Smith? – zapytał młodszy.

- Tak, to ja. – odpowiedziałam poprawiając ubranie.

- Agent Wilson i McDonald. Możemy wejść? – zapytali pokazując legitymacje służbowe.

- Oczywiście.

- Agentka Parker chce się z Panią widzieć. Mamy Panią zawieść do ambasady.

- W jakim celu? – zapytałam zaniepokojona.

- Nie wiemy, naszym zadaniem jest dostarczyć Panią w jednym kawałku.

- Pozwolicie Panowie, że się tylko ubiorę.

Szybko założyłam na siebie ciemne jeansy i wzorzystą koszulkę. Między czasie poinformowałam Aarona, co i jak. Sam zaczął się ubierać, bo uznał, że nigdzie samej mnie puści. Po około pół godzinie dotarliśmy do ambasady. Serce biło mi jak oszalałe, miałam złe przeczucia. Bałam się, że coś się stało… że bodaj Boże John wyszedł z aresztu. Całą drogę Walijczyk mocno ściskał moją dłoń, dodawał mi odwagi, której w tej chwili tak bardzo mi brakowało.

- Witam, niestety nie mam dobrych wiadomości. – powiedziała agentka Parker.

- Coś się stało? – zapytałam zaniepokojona.

- Pan Lewis wyszedł za kaucją i do procesu pozostanie wolny. – zrobiło mi się gorąco i duszno, miałam wrażenie, że zaraz się przewrócę. Kobieta chyba to zauważyła, bo szybko nalała do szklanki wodę i mi ja podała. – Rozprawa odbędzie się mniej więcej za półtora miesiąca. Wątpię żeby Pani mąż był aż na tyle głupi żeby tu przyjeżdżać, ale proszę na siebie uważać. Ale mam też trochę lepszą wiadomość, za tydzień odbędzie się posiedzenie, na którym sąd zatwierdzi Pani wniosek o rozwód. Uwolni się Pani już na zawsze od tego typa. Gdyby Pani coś zauważyła, coś niepokojącego się wydarzyło proszę od razu dzwonić.

- Dobrze, dziękuję. – uścisnęłam jej dłoń i wyszłam z gabinetu.

- Będzie dobrze słyszysz? – powiedział piłkarz i mocno mnie przytulił. – Nie pozwolę żeby coś Ci się stało.

- Za niedługo masz ślub, tym się zajmij. Ja sobie poradzę.

Nie wiem, dlaczego tak powiedziałam. Chciał dobrze, a ja postąpiłam jak idiotka, zazdrosna idiotka. Nie zważając na niego ruszyłam przed siebie, pojedyncza łza spłynęła mi po policzku, po całym piętrze rozchodził się tupot moim obcasów. Stanęłam przy windzie i nerwowo zaczęłam dusić mały guziczek. W końcu metalowe drzwi się otworzyły i weszłam do środka, w ostatniej chwili dołączył do mnie Ramsey.

- Nie będzie żadnego ślubu. – powiedział krótko. – Odwołam wszystko.

- Aaron..

- Nie, masz rację. Zdecydowałem się za szybko, zbyt pochopnie, jestem szczęśliwy, ale nie tak jakbym chciał. To ty jesteś moim szczęściem. Przez tyle lat nie potrafiłem tego zrozumieć. – stanął przodem do mnie i chwycił moją twarz w dłonie. – Zaopiekuję się Tobą, obiecuję. – krótko mnie pocałował, a następnie przytulił.