Seven.

Zwariowałem, nie umiem inaczej tego nazwać. Noc z Nadine była czymś wyjątkowym, definicją mojego szczęścia. Moje szczęście miało metr sześćdziesiąt trzy wzrostu, piękne czekoladowe tęczówki, zgrabny nosek, cudowny uśmiech, długie, lokowane włosy. Miało dwadzieścia cztery lata, urodziło się w Londynie i nazywało się Nadine Smith. Jaki ja byłem głupi, że wcześniej tego nie zrozumiałem. Całe życie miałem ją przy sobie, na wyciągniecie ręki. Była ze mną zawsze, w tym dobrych i złych chwilach. Dopingowałam Aresnal w koszulce Kanonierów z moim nazwiskiem na plecach. Aaron gdzie ty miałeś oczy?!

Przez moją głupotę Nad wyjechała i przeżyła piekło. Do końca życia nie daruję sobie, że nie zareagowałem, nie poleciałem do Nowego Jorku, może wtedy uchroniłbym ją przed tym facetem. Wracając z ambasady Angielka całą drogę milczała, wpatrywała się tępo w mijany przez nas deszczowy krajobraz stolicy Wielkiej Brytanii. Bała się, wiedziałem to bez słów. Gdy wróciliśmy do jej mieszkania od razu pobiegła do sypialni i się w niej zamknęła. Nie wiedziałem, co mam robić, jak jej pomoc. Chciałem żeby poczuła, że zrobię wszystko żeby była bezpieczna. Zaparzyłem dwie zielone herbaty i tacką w ręku zapukałem w białe drzwi. Odpowiedziała mi cisza, więc bez pozwolenia wszedłem do środka. Na środku łóżka, wtulona w jedną z poduszek leżała moja kruszyna. Bez słowa podszedłem do niej i mocno przytuliłem.

- Jestem tu. - szepnąłem jej do ucha. Dziewczyna ze łzami w oczach spojrzała na mnie i wtuliła sie w moją klatkę piersiową. - Nie płacz, proszę.

- Boję się. - wydukała przez łzy.

- Będzie dobrze, obiecuję ci to. Nie pozwolę żeby ktokolwiek cię skrzywdził, nigdy. - przygarnęłam jej włosy i pocałowałem w czoło. - To moja wina, gdyby do ciebie przyleciał może by się to nie stało.

- Aaron to nie twoja wina, nic nie mogłeś zrobić. Nie obwiniaj się, proszę. - pogłaskała mnie po policzku i delikatnie się uśmiechnęła. - Dziękuje, że jesteś tu ze mną.

- Zostanę tak długo jak będziesz chciała, a jeśli się zgodzisz to nawet na zawsze.

- A co z Colleen? Z twoim ślubem?

- Cichutko. - szepnąłem i położyłem palec na jej malinowych ustach. - Nie będzie żadnego ślubu, odwołam wszystko. Nie wiem jak, ale odwołam. Ty jesteś moim szczęściem.

- A ja wybrałam ci taki piękny garnitur. - podkręciła głową i po chwili zaczęła się śmiać. Taką chciałem ją widzieć w każdym momencie. Roześmianą, z tańczącymi iskierkami w oczach. Pragnąłem jej szczęścia, tylko tyle.

Obudziły mnie promienie słoneczne wpadające przez okno do sypialni. Pomrugałem kilka razy i po chwili otworzyłem oczy. Obok mnie leżała Nadine i niewinnie spała. Czyli to jednak nie był sen. Z każdą chwilą umacniałem się w przekonaniu, że ją kocham. Cały czas kochałem, ale nie potrafiłem tego dostrzec. Wszyscy mieli racje, ślub z Colleen byłby największym błędem mojego życia.

Uśmiechnąłem się sam do siebie i przygarnąłem jej piękne brąz włosy za ucho. Powoli się nachyliłem, pocałowałem w gołe ramie i szepnąłem

- Czas wstawać księżniczko, już późno.

- Nie. - mruknęła.

- Dalej wstawaj, zabieram cię na wycieczkę.

- Aaron jest noc, a w nocy to ja śpię.

- Jest dziesiąta rano. - powiedziałem z uśmiechem i pokiwałem głową

- No mówię, że noc.

- Bo zaraz przestanę być miły i wyciągnę cię siłą z tego łóżka. - nic nie odpowiedziała tylko naciągnęła na siebie mocniej kołdrę. - Sama tego chciałaś. - wstałem z łóżka i pociągnąłem za sobą pierzynę.

- Ej! - krzyknęła oburzona Angielka. - Oddawaj!

- Nie kochanie, wstajemy.

- No Aaron, jeszcze pięć minut, proszę. - zrobiła maślane oczy i słodko się uśmiechnęła.

- Masz czas aż nie wyjdę z łazienki. - powiedziałem zrezygnowany i rzuciłem w nią kołdrą.

- Dziękuje! - krzyknęła, gdy wchodziłem do małego pomieszczenia.

Na śniadanie zrobiliśmy naleśniki, były całkiem dobre. Poza tym, że przy ich robieniu Nadine zaatakowała mnie mąka i musiałem się drugi raz umyć, ale przynajmniej było zabawnie. Robię wszystko żeby Nad się uśmiechała, była szczęśliwa i nie przejmowała sie Johnem. Staram się być najlepszym przyjaciele i tez kimś więcej. Wiem, że po powrocie Colleen z Australii będę musiał z nią poważnie porozmawiać. Wyjaśnić wszystko, przeprosić i odwołać ślub. Zabrałem Nadine w magiczne miejsce, sto dwadzieścia pięć kilometrów od Londynu, piękne klifowe wybrzeże. Musiałem powiedzieć jej coś ważnego, dawno się tak nie bałem jej reakcji.

- Jesteśmy na miejscu. - powiedziałem z uśmiechem.

- Chyba sobie żartujesz, że mam wejść pod tą górę.

- Obiecuję, że będzie warto.

- Ale Aaron to tak wysoko! - zawyła niezadowolona. Nadine była specyficzna, ale uwielbiałem ją w każdym wydaniu. Każdy jej uśmiech był wyjątkowy, każde spojrzenie. Miała cztery pasje, między innymi zakupy, spanie, podróżowanie i jedzenie bez skutków dodatkowych centymetrów w talii. Ale nie nawiedziła gór, to było miejsce, w którym zawsze dostawała szewskiej pasji.

- Niech ci będzie, wskakuj na barana. - powiedziałem zrezygnowany. - Moje plecy tego nie przeżyją. - szepnąłem pod nosem.

- Dasz radę. - usłyszałem i po chwili poczułem jak daje mi buziaka w policzek. Po dwudziestu minutach wspinaczki dotarliśmy na górę. Jutro będę musiał iść po treningu na jakiś masaż, czuję to.

- Jak tu ślicznie! - zapiszczała słodko Nad.

- No wiem. Mówiłem, że warto.

Położyliśmy się na zielonej trawie i zaczęliśmy rozmawiać o wszystkim i o niczym. Obecność Nadine powodowała, że byłem najszczęśliwszym facetem pod słońcem. Przytuliłem ją mocniej do swojego torsu i zacząłem się bawić jej ciemnymi włosami. Widziałem, że muszę jej to w końcu powiedzieć.

- Nadine? – szepnąłem.

- Tak? – spojrzała na mnie swoimi ciemnymi oczami.

- Już nic, nie ważne. – ewidentnie spanikowałem. W ostatniej chwili zrezygnowałem z powiedzenie jej tak ważnych słów.

- Ja ciebie też. – powiedziała z uśmiechem i złożyła pocałunek na moich ustach. – Kocham cię. – te słowa były jak miód na moje serce. Nikt chyba nie zrozumiałby jak bardzo było one dla mnie ważne i ile znaczyły.

- Ja też cię kocham. Jestem idiotą, że dopiero teraz to zauważyłem.

- No. – odpowiedziała krótko i zaczęła się śmiać. Podniosłem się delikatnie i oparty na rękach wisiałem nad nią. Nagle niekontrolowanie moja ręką się ugięła i zaczęliśmy się sturlać ze wzgórza. Oboje śmialiśmy się w niebo głosy. Byliśmy niczym małe dzieci.

- Jeżeli zamierzasz się do mnie wprowadzić to zapomnij, że zrobię ci miejsce w szafie. Moje skarby nie będą cierpieć z powodu twojego przybycia. – powiedziała cały czas się śmiejąc, gdy udało nam się wreszcie zatrzymać. W domyśle miała oczywiście wszystkie swoje szpilki i sukienki.

- Jesteś niemożliwa. – przyciągnąłem ją mocniej do siebie. – Ale taką cię pokochałem.

***

Po kilku wspaniałych dniach spędzonych z Nadine wróciłem do swojego mieszkania. Powoli zacząłem pakować już swoje rzeczy. Trochę tego miałem, w końcu mieszkałem w tym samym miejscu od momentu przeprowadzki do Londynu. Nagle usłyszałem dźwięk otwieranego zamka od drzwi. Zostawiłem wszystko i udałem się do salonu.

- Cześć kochanie. - przywitała mnie z szerokim uśmiechem Colleen.

- Hej, jak było w Australii?

- Świetnie, musimy tam kiedyś pojechać. Pięknie jest.

- Pewnie tak. Col musimy pogadać, bo.. Gdy zostałem tu sam zrozumiałem, że ten ślub to błąd.

- Spałeś z nią? - zapytała spokojnie. Zatkało mnie, tego się nie spodziewałem.

- Skąd wiesz? - zapytałem z niedowierzaniem.

- Aaron, nie jestem ślepa, widzę jak na nią patrzysz, jak pożerasz ją wzrokiem. Ale rozumiem, chciałeś spróbować, zobaczyć, jaka jest, nie dziwie ci się. Nadine jest naprawdę piękna, ale wybaczę ci. Zapomnimy o tym, weźmiemy ten ślub i wszystko będzie dobrze.

- Col nie rozumiesz, ślubu nie będzie. Nie ożenię się z tobą. Nadine i ja chcemy spróbować.

- Właśnie wybaczyłam ci zdradę. Aaron kocham cię.

- Przykro mi. Zabiorę wszystkie swoje rzeczy, mieszkanie jest twoje. Zrób z nim, co chcesz, możesz je sprzedać. Niedługo wpadnę po resztę rzeczy.

- A co ze ślubem?

- Odwołam wszystko, nie musisz się niczym martwić. Przepraszam, nie chciałem żeby tak wyszło. Nie tak miało być.

- Idź już, Nadine czeka. - powiedziała cicho. Podszedłem bliżej, mocno ją przytuliłem i pocałowałem w czubek głowy.

- Przepraszam. - odpowiedziałem, wziąłem walizki i wyszedłem z mieszkania.

Po kilkunastu minutach drogi ulicami Londynu dojechałem pod dom Nadine. Nie mogłem się już doczekać żeby znowu ją zobaczyć, przytulić, pocałować. Cholera, zakochałem się jak dzieciak! Wszedłem obładowany jak wielbłąd na trzecie piętro i zadzwoniłem do drzwi. Po chwili otworzyła mi je rozpromieniona Nad. Bez słowa rzuciła się mi na szyję i wpiła się w moje usta.

- Takie powitanie to ja mogę mieć codziennie. – wziąłem ją na ręce i skierowałem swoje do kuchni. Posadziłem Angielkę na blacie wyspy, a po chwili ta oplotła nogami moje biodra. Pocałowałem jej malinowe usta i powoli zacząłem rozpinać guziczki jej różowej koszuli. Nadine wsunęła zgrabne dłonie pod mój czarny T-shirt i zaczęła błądzić po moim umięśnionym torsie. Nagle rozdzwonił się telefon Nadine. Niezadowolony sięgnąłem po niego i podałem jej.

- Ambasada. – powiedziała zdziwiona i szybko odebrała. Zeskoczyła ze stołu i wyszła na balkon żeby porozmawiać. Wróciła po około trzech minutach, jej oczy całe zaszklone były łzami. Szybko do niej podbiegłem i mocno przytuliłem. Obawiałem się najgorszego.

- John godzinę temu wylądował w Londynie. – wydukała i zalała się łzami. Przytuliłem ją jeszcze mocniej żeby poczuła, że jestem obok i nie pozwolę jej skrzywdzić. Nigdy więcej.

Zapraszam na nowy blog  Do you ever wonder if the stars shine out for you?