Two.

Obudziły mnie promienie słoneczne wpadające do mojej sypialni przez okno. Pomrugałam kilka razy i otworzyłam oczy. Poczułam dłoń piłkarza na swojej talii, delikatnie się odwróciłam i spojrzałam na śpiącego Aarona. Wyglądał jak małe dziecko, delikatnie unosił kąciki ust przez sen i lekko pochrapywał. Uśmiechnęłam się sama do siebie i wstałam z łóżka na tyle delikatnie żeby go nie obudzić. Poszłam do łazienki gdzie doprowadziłam się do przyzwoitego stanu, zrobiłam delikatny makijaż, włosy rozczesałam i zostawiłam rozpuszczone. Ubrałam się w czarne rurki, białą koszulę i na to jeansową kurtkę. Włączyłam radio i zabrałam się za przygotowywanie naleśników na śniadanie. Gdy smażyłam ostatnie usłyszałam ruchy Aarona w sypialni. Nadusiłam przycisk na ekspresie żeby przygotował dla nas kawę.

- Dzień dobry śpiochu. – powiedziałam, gdy wszedł do salonu. Zaspany przecierał jeszcze oczy i ziewał. Wyglądał tak seksownie.. Artystyczny nieład na głowie, idealnie wyrzeźbione mięśnie brzucha, dresowe spodnie założone na tyle nisko żeby wystawał pasek od bokserek z napisem Calvin Klein. Cholera!

- Dzień dobry. Co tak pięknie pachnie?

- Naleśniki. Zaraz będą gotowe. Nadal słodzisz dwoma łyżeczkami kawę?

- Tak. Pójdę się przebrać i zaraz wracam. – delikatnie się uśmiechnął i poszedł do łazienki. Jak się wczoraj okazało moja szafa skrywa nie tylko moje ubrania, ale Aarona też. Tym sposobem znaleźliśmy na przykład jego dresy. To może się wydawać odrobinę dziwne, ale rok temu było na porządku dziennym, że piłkarz spał u mnie, miał nawet swoją szczoteczkę do zębów u mnie. To, że zostawał w moim mieszkaniu kilka dni z rzędu nie było czymś dziwnym, przynajmniej nie dla nas. To, że spaliśmy w jednym łóżku nie miało żadnym podtekstów. Byliśmy i jesteśmy tylko przyjaciółmi.

- Mmm dobre. – powiedział Walijczyk, gdy szybko zjadł pierwszego naleśnika – Zawsze robiłaś najlepsze.

- Dziękuję. Podrzucisz mnie do centrum? Muszę coś załatwić.

- Jasne. To pod drodze na trening, więc nie ma sprawy. Muszę częściej wpadać na te naleśniki. – powiedział, a ja wybuchłam śmiechem.

Obwiązałam szyję brązowym szalikiem, wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy schowałam do skórzanej torebki. Przejrzałam się jeszcze w lustrze i uznałam, że jestem gotowa. Aaron podniósł się z kanapy i wyszliśmy z mieszkania. Kolejny pochmurny dzień w Londynie, z zachmurzonego nieba, co jakiś czas spadały krople deszczu. Jechaliśmy ulicami stolicy, nagle, gdy zatrzymaliśmy się na czerwonym świetle zaczęło lać.

- Znowu leje. Zwariuję kiedyś. – mruknął piłkarz.

- Oj nie przesadzaj. Nie jest tak źle. Ja się nawet stęskniłam za tą pogodą. Na następnym skrzyżowaniu możesz się zatrzymać.

- Na pewno? – zapytał mrużąc brwi.

- Tak. Jeszcze raz dziękuję za podwózkę. – cmoknęłam go w policzek i wysiadłam z samochodu. Gdy tylko Aaron zniknął za rogiem zmieniłam kierunek, w którym szłam. Rozłożyłam wiśniową parasolkę i unikając dużych kropel deszczu udałam się pod budynek ambasady amerykańskiej. Odetchnęłam głęboko i weszłam do środka. Ochroniarz wskazał mi drogę, po chwili znalazłam się na trzecim piętrze.

- Dzień dobry, ja do agentki Jennifer Parker. – powiedziałam do wysokiego mężczyzny, którego minęłam na korytarzu.

- Tamte drzwi. – odpowiedział i wskazał dębowe drzwi po lewej.

- Dziękuję. – uśmiechnęłam się i weszłam do gabinetu. Średniego wzrostu blond Amerykanka przywitała mnie bardzo miło.

- Pani Smith, jeśli dobrze kojarzę.

- Tak, to ja. Są już jakieś postępy w sprawie? – zapytałam siadając na krześle obok niskiego stoliczka do kawy.

- Na ten moment nic się nie zmieniło. Jeśli jest Pani zdecydowana to musi Pani podpisać parę dokumentów.

- Oczywiście, że tak. Nie ma innej możliwości w tym wypadku.

- Rozumiem. I bardzo współczuję. – podała mi plik kartek i wskazała gdzie mam złożyć parafkę - Jest Pani tutaj bezpieczna?

- Myślę, że tak.

- W razie, czego proszę dzwonić o każdej porze. Jak będziemy mieli jakieś nowe informacje to się do Pani odezwiemy.

- Dziękuję za pomoc. Do widzenia.

Z nierówno bijącym sercem siedziałam na ławce przed ambasadą i z trudem powstrzymywałam łzy. Miałam nadzieję, że wraz ze złożonymi podpisami oderwę się od tego, co się stało w Stanach już na zawszę. Ręce cały czas trzęsły mi się jak szalone. Muszę przestać myśleć o nim. Jestem daleko, dzieli nas ocean i tysiące kilometrów. Nic mi tu nie grozi. Jestem już bezpieczna..

***

Na treningu w ogóle nie mogłem się skupić, myśli cały czas odbiegały od piłki. Przed oczami widziałem jej uśmiech, błysk w oku, ale też łzy. Nadine nigdy nie płakała, no chyba, że po Pretty Women, ale czułem, że nie mówi mi wszystkiego, że ukrywa coś i bardzo przez to cierpi. Nie mogę pozwolić żeby mój Maluch był smutny i się czymś przejmował. Muszę sprawić żeby znowu cały czas się uśmiechała i była szczęśliwa.

- Aaron, ziemia wzywa! – usłyszałem głośny krzyk Theo i po chwili zorientowałem się, że mam piłkę pod nogami. Szybko się jej pozbyłem kopiąc w stronę Mesuta.

- Co ty taki niemrawy dzisiaj? – zapytał się Olivier.

- Wydaje ci się.

- Pewnie, a odpływasz myślami, co chwilę tylko, dlatego że deszcz pada.

- Nadine wróciła. – odpowiedziałem i kąciki ust mimowolnie się uniosły.

- Serio? To świetnie, nie cieszysz się?

- Cieszę się i to bardzo, chyba aż za bardzo.

- Mówiłem ci, że ten ślub to zły pomysł. – powiedział i uderzył mnie w ramie. – Mówiłem.

- Co mówiłeś? – zapytał się Theo, który zdążył do nas podbiec.

- Że ten ślub to jakaś paranoja. – krzyknął ożywiony Giroud.

- Nie powiem, że nie.

- Ja tu jestem. – wtrąciłem się.

- Widzę, ale i tak sądzę, że Col to nie jest dobra partia. Nie pasujecie do siebie. Co innego ty i Nadine. Bylibyście świetną parą. – powiedział pewnie Walcott.

- A Nadine właśnie wróciła. – dodał szeroko uśmiechnięty Olivier.

- To się świetnie składa.

- Panowie, ja doceniam wasze chęci i starania, ale kocham Col i jestem szczęśliwy.

- Jasne, a ja nie jestem Francuzem. – syknął Giroud – Wmawiaj sobie wmawiaj.

Wracałem do domu bardzo okrężną drogą, normalnie zajmowało mi to góra kwadrans. Tym razem trwało to prawie dwie godziny. Pojechałem do centrum, okrążyłem Hyde Park, zatrzymałem się nad Tamizą. Nawet siarczysty deszcz mi nie przeszkadzał. Stałem oparty o maskę samochodu i zastanawiałem się nad tym wszystkim, co mówili moi przyjaciele. Nie, nie, nie. Musi mi się przestać wydawać, kocham Colleenn, naprawdę. I chcę się z nią ożenić. Nadine jest tylko moją przyjaciółką. Najlepszą, najukochańszą, najprawdziwszą, najśliczniejszą.. Kurde! PRZYJACIÓŁKĄ! Tylko przyjaciółką.

Do domu dotarłem w dość podłamanym humorze, najchętniej założyłbym na uszy słuchawki i przeniósł się do innego świata. Otworzyłem drzwi i nabierając powietrze do płuc wszedłem.

- Hej. Wróciłem. – krzyknąłem, odłożyłem torbę treningową na komodę i zdjąłem czarne Airmaxy. Zdziwiłem się lekko brakiem jakiegokolwiek odzewu ze strony Colleen. Wszedłem do salonu i stanąłem jak wryty na widok Nadine.

- Hej. – odezwała się moja przyjaciółka i pocałowała mnie w policzek. – Zapomniałeś telefonu. – dodała i oddała mi go. Chwyciłem się za kieszeń i okazało się, że naprawdę go nie ma.

- Oo dzięki. Nawet się nie zorientowałem. Zostaniesz na obiedzie czy coś?

- Nie, wrócę do siebie. Muszę jeszcze zakupy zrobić i w ogóle. – powiedziała z uśmiechem, na sercu od razu zrobiło mi się cieplej, a zły humor poszedł w siną dal. Jej uśmiech był lekarstwem dla mojej duszy. – Pójdę już. Miło było poznać. – zwróciła się do Col, a ta odpowiedziała jej krótko ze sztucznym uśmiechem. Chyba się nie polubiły.

- Dobrze. Zadzwonię jutro. – pocałowałem ją w policzek i odprowadziłem do drzwi.

- W końcu wróciłeś. Lepiej późno niż później. – powiedziała zła Colleen.

- Przepraszam. Zasiedziałem się wczoraj, a poza tym wino wypiłem. – zacząłem się tłumaczyć.

- Pewnie, mogłeś, chociaż zadzwonić. Martwiłam się.

- Przecież nic się nie stało, wiedziałaś gdzie jestem. – wywróciła oczami i skrzyżowała ręce na piersiach.

- Nie mówiłeś, że jest taka ładna.

- Śliczna, prześliczna. – powiedziałem w myślach. Na szczęście zdążyłem ugryźć się w język. – Ty i tak jesteś najładniejsza. – podszedłem do niej i mocno przytuliłem. Cholera, co się ze mną dzieje?!