Three.

Siedziałem z chłopakami w barze przy piwie, dawno tego nie robiłem. Od momentu poznania Colleen rzadko, kiedy gdzieś wychodziłem, sam czy to z nią. Była typem domowniczki, kluby, puby czy stadion w ogóle ją nie interesowały. Jakby ją ktoś zamknął na tydzień w domu nie marudziłaby, a gdyby zostawił jej książki to byłaby w siódmym niebie.

- Panowie, mam sprawę niecierpiącą zwłoki. – powiedziałem i zrobiłem łyk piwa. – Chodzi o mój ślub, potrzebuję świadka. Jesteśmy przyjaciółmi, proszę.

- Na mnie nie patrz. – powiedział Theo i uniósł ręce w geście kapitulacji – Ja się w to nie mieszam. Nie przyczynię się do twojej osobistej tragedii.

- Olivier? – spojrzałem na niego prosząco.

- Chłopie uwielbiam Cię, ale wybacz.

- No błagam was!

- Nie.

- Dlaczego?

- Bo do siebie nie pasujecie, ten ślub to jakaś paranoja.

- Zmówiliście się z Nadine czy co? Ona też w kółko o tym.

- Bo ma racje. Ty i Col to dwie różne bajki, kompletnie niewspółgrające ze sobą.

- Ale ja ją kocham.

- A udowodnić ci, że nie? – zapytał Giroud, spojrzałem na niego z politowaniem, a ten tylko pokręcił głową. – Śnisz o Col po nocach?

- Raczej nie. – odpowiedziałem i podrapałem się po głowie.

- No, a o Nadine na pewno. – powiedział pewnie Francuz.

- Jestem pewien, ostatnio jak byliśmy na meczu w Manchesterze myślałem, że szału dostanę. Całą noc powtarzałeś jej imię. – dodał Walcott.

- Śniło Ci się. – powiedziałem niezbyt pewnie. Mieli racje, Nadine często mi się śniła. Jej roześmiane oczy, piękny uśmiech i nieskoordynowane ruchy. Czasem mnie to przerażało, przecież mam się żenić!

- A powiedz tak szczerze, dlaczego tym razem udało ci się wieczorem wyskoczyć z nami na browara. – powiedział Theo.

- Col pojechała do rodziców.

- Chłopie ty nie masz z nią życia. Siedzisz w domu i.. właśnie, co ty robisz w domu?

- Czytam. – odpowiedziałem, a chłopaki wybuchneli śmiechem.

- To teraz zamknij oczy i powiedz nam jak wyobrażasz sobie swoje życie za 40 lat. – spojrzałem na niego z politowanie, a on się tylko uśmiechnął - Nie patrz tak na mnie tylko zamykaj te oczy. 

Zrobiłem, co Giroud kazał i słuchałem jego dalszych poleceń. Z jakimi idiotami ja się zadaję.

- Co widzisz?

- Nic. – odpowiedziałem zgodnie z prawdą, po czym oberwałem w głowę. – Walia, będę mieszkać w Walii. Kamienny domek z dużym ogrodem, niby na odludziu, ale tak naprawdę wszędzie blisko. Siedzę przy stole na tarasie, świeci słońce, moje wnuki biegają i grają w piłkę a dzieci siedzą koło mnie. Po chwili wchodzi moja żona, mimo upływu lat jest równie piękna, nadal ma hipnotyzujące oczy i piękny uśmiech.

- Jak ma na imię?

- Nadine. – mówię całkiem świadomie. O cholera! Przekląłem pod nosem i schowałem twarz w dłonie.

- Dobre to było! – krzyknął Theo i przybił piątkę Francuzowi.

- Kiedyś chciałem iść na psychologię, ale to dawno i nie prawda. – odpowiedział ze śmiechem.

- Więc tak jak mówiłem nie kochasz Colleen. I całe szczęście.

- I tak wezmę ten ślub, z waszą pomocą albo i bez.

- Jakbyśmy do muru gadali. – pokręcił głową Walcott. – Mówię Ci, ten ślub to będzie koniec twojego życia.

- Theo ma racje. Zaproponuj jej wyjazd, poniedziałek i wtorek mamy wolne. Kierunek Teneryfa, Sardynia albo Ibiza, o! Pobawicie się, poszalejecie. Oboje jesteście młodzi, czas zabalować.

- Przecież ona na to nie pójdzie. – wtrącił się Theodore.

- Do tego dążę. Jeżeli się nie zgodzi pojedziesz z Nadine. – dokończył dumny ze swojego pomysłu Giroud.

- I co to ma mi udowodnić niby? – zapytałem zaintrygowany.

- Że z Col będziesz się nudził, a z Nad nie. Wchodzisz w to?

- Okej. Ale i tak uważam, że to głupie.

Ibiza, ładnie tu i na dodatek ciepło. Tego mi brakowało, jesień już coraz brzydsza w Anglii, pada, pochmurno, słońca jak na lekarstwo. A tutaj? Błękitne niebo i dwadzieścia kilka stopni. To bajka! Siedziałem przy basenie i popijałem kolorowego drinka. Czułem jak słońce ogrzewa moje ciało, a delikatny wietrzyk sprawia, że nie jest mi za gorąco. Moja towarzyszka leżała plackiem obok mnie i zatapiała się treści książki. I nie, to nie była Colleen. Moja narzeczona została w Londynie. Zarzekała się, że ma pracę, ślub na głowie i nie ma opcji żeby pojechała gdziekolwiek na trzy dni. Powiedziałem jej, że jadę z chłopakami. Może i kłamstwo, ale uznałem, że tak będzie lepiej. Wolę nie wiedzieć jakby zareagowała na wieść o moim wyjeździe z Nadine.  Zresztą sam pomysłodawca tego wyjazdu to zaproponował.

- Nad jest gorąco, zdejmij tą sukienkę. – powiedziałem spoglądając na nią przez przeciwsłoneczne okulary.

- Nie, tak mi jest dobrze. – odpowiedziała i delikatnie się uśmiechnęła.

- Będziesz się w niej kąpać? – zapytałem i chlapnąłem ją chlorowaną wodą.

- Aaron durniu! – krzyknęła oburzona.

- No wyskakuj z tej kiecki i chodź. – powiedziałem wchodząc do basenu. – Masz te dni czy co?

- Nie! – krzyknęła wściekła. – Idę po coś do picia. – szybko wstała i poszła do baru.

Zaniepokoiłem się z lekka jej poczuciem humoru, w samolocie była cała radosna, a od momentu wyjścia na basen strzelała fochy. Nigdy nie zrozumiem kobiet! Popływałem trochę, zmęczyłem się i orzeźwiony mogłem wrócić na leżak.

- Przyniosłam ci drinka. – powiedziała.

- Dzięki. Już ci fochy przeszły? – zapytałem z uśmiechem.

- Nie drąż tematu i będzie dobrze. Wieczorem idziemy na jakąś imprezę, tak?

- Tak.

*

Szliśmy promenadą wzdłuż plaży, z daleko słychać było głośną muzykę dochodzącą z różnych klubów. Nadine miała na sobie śliczną, granatową sukienkę do połowy uda a na stopach beżowe sandałki na wysokim obcasie. Od jakiegoś czasu przeklinała coś pod nosem, lecz nie potrafiłem zrozumieć, o co jej chodzi.

- Aaron ja chcę na barana! – krzyknęła w końcu.

- Co? – zapytałem z niedowierzaniem.

- No nie ujdę dalej w tych butach. – powiedziała wściekła i zdjęła z nóg wysokie szpilki. – Gówno jedne, nigdy więcej nie kupię butów za mniej niż dwieście funtów.

- Ile?! To ile to dajesz normalnie za buty? – zapytałem zaintrygowany.

- Przecież wiesz.. sam je ze mną kupujesz. – powiedziała z uśmiechem. Racja, kiedyś chodziliśmy na zakupy bardzo często. Robiłem za tragarza i stylistę w jednym. Zawsze się przy tym świetnie bawiliśmy. – No spójrz na moje stopy, całe czerwone! I bolą! Aaron.. – spojrzała na mnie swoimi pięknymi brązowymi oczami. Nie miałem serca jej odmówić.

- Wskakuj. – kucnąłem lekko żeby jej umożliwić szybsze wdrapanie się na moje plecy. Pod jej ciężarem kolana jeszcze bardziej mi się ugięły. – Ile ty ważysz? – powiedziałem ze śmiechem.

- Tyle, co zawsze mój drogi. – poczochrała mnie po włosach.

- Układałem je pół godziny. – powiedziałem rozżalony.

- Kłamczuch! Widziałam przecież, to nawet minuta nie była.

- Oj no dobra. Ale ty ciężka jesteś. – zażartowałem.

- Ramsey! Bo się obrażę. – oczami wyobraźni widziałem jej minę. Słodko zmarszczone brwi i dołeczki w policzkach.

- Czyli co? Z imprezy dzisiaj nici?

- Aaron, bo będziesz spać na kanapie.

- Już siedzę cicho, zrobimy swoją własną na balkonie.

- Aaron? – powiedziała słodko po chwili.

- Tak maluchu?

- Jesteś najlepszym przyjacielem. – przytuliła się do mnie jeszcze mocniej.

- Ty moją też ślicznoto. – powiedziałem zgodnie z prawdą.

Wyjąłem z małej, hotelowej lodówki dwa piwa i udałem się na balkon. To, co zobaczyłem przysporzyło mnie prawie o zawał serca. Nadine siedząca na barierce balkonu trzy piętra nad ziemią. Ja kiedyś przez nią umrę.

- Nad złaź stamtąd, błagam.

- Spokojnie, nie spadnę.

- Nie chcę tego sprawdzać.

- No spójrz tylko, tu jest murek. – wskazała podbródkiem. Podszedłem bliżej i zobaczyłem, że przed nią jest jeszcze z pół metra betonu.

- Kto tworzy takie dziwne balkony? – zapytałem zdziwiony.

- Ktoś, kto przewidział siedzenie na barierkach. – powiedziała z uśmiechem. – Siadaj obok.

Podałem jej butelki z napojem i zająłem miejsce na metalowej barierce. Ma wygodne fotele, a siada na twardej rurze, wariatka. Otworzyliśmy piwa i po chwili delikatnie je o siebie obiliśmy mówiąc ’Cheers’. Upiłem już trochę, gdy Nadine zapytała.

- Mam pytanie, ale odpowiedz szczerze dobrze? – pokiwałem twierdząco głową – Dlaczego nie przyjechałeś tu z Col?

- Nie chciała, woli posiedzieć w domu i poczytać. Ma niedługo konferencje w Australii, musi się przygotowywać. Jeszcze ślub niedługo, dużo roboty z tym jest.

- To trochę dziwne, że woli siedzieć w Londynie niż spędzić romantyczny weekend ze swoim narzeczonym.

- No nie tak.

- A jak? Aaron, ten ślub to pomyłka.

- Nadine zlituj się. Chociaż raz o tym nie rozmawiajmy.

- No dobrze, znaj moje dobre serce.

- Najlepsze na świecie. – skomentowałem, objąłem ją ramieniem i pocałowałem w skroń. – Jak nóżki, bolą jeszcze?

- Nie, już nie. Na szczęście. – powiedziała i zaczęła ziewać.

- Ktoś tu zmęczony jest. Czas spać maluchu. Jeśli jutro mamy zaszaleć to musisz się wyspać.

Potrząsnęła twierdząco głową i zeszła z barierki. Przeszła kilka kroków i rzuciła się na łóżko. Przyciągnęła poduszkę, przytuliła się do niej i wymamrotała ‘Dobranoc’.

- Nie zamierzasz się, chociaż przebrać?

- Nie. – powiedziała i potrząsnęła głową. Westchnąłem głęboko, podszedłem do szafy, wyjąłem z niej piżamę, za którą zawsze uchodziła za duża koszulka i rzuciłem nią w Nadine. – Ej! – krzyknęła. – No idę już idę. – leniwie się podniosła się i zniknęła w łazience. Po chwili wróciła jeszcze bardziej zaspana. Pokręciłem głową i sam poszedłem do łazienki. Gdy wyszedłem zobaczyłem śpiącą na skos Nad. I gdzie ja mam się położyć?

- Posuń się grubasie. – szepnąłem próbując odzyskać, chociaż kawałek materaca dla siebie. Gdy mi się to udało Nad położyła rękę na moim torsie i wtuliła się w moje ramie.

- Nie jestem gruba. – powiedziała przez sen, na co się cicho zaśmiałem.